متن ترانه سهیل پندوش به نام موشکهای کاغذی
باشه این جنگه با قانون خودشخیلیا از حس خونریزى خوشن
هر کیو هر چیزى که هستى بدون
بچه رو تو جنگلم نمیکُشن
بچه ها با موشکاى کاغذى
با تفنگ چوبى بازى میکنن
واسهء اینکه بگن بزرگ شدن
جنگُ تنها صحنه سازى میکنن
گریهء یه بچهء درگیر جنگ
تو ببین با یه جهان چه میکنه
روى آرامش نمیبینه زمین
تا همون یه بچه گریه میکنه
بچه اى که جنگ میبینه یه روز
هر جا باشه بچگى نمیکنه
زیر ترکش زنده میمونه ولى
زیر ترکش زندگى نمیکنه
هر کجا باشه تهش بازم فقط
بچه تو آغوش مادرش خوشه
اون گلوله که به بچه میخوره
کل مردم جهانو میکشه
